2005 Boosheid en woede

 

 

Henk keek verrast op, de wonderen waren blijkbaar de wereld nog niet uit. Carla en boos worden, dat wilde hij wel eens meemaken. Hij verheugde zich er echt op. 'Misschien kunnen we dan stoeien.'stelde hij behulpzaam voor. Hij heeft de zwarte band judo, dus hij kan wel tegen een stootje. 'Je mag ook oefenen met me te slaan', bood hij aan. 'Doe nu maar gelijk, sla me maar. Nee harder, harder!' Ik had in mijn hele leven nog nooit iemand geslagen. Ik kón het gewoon niet. Ik barstte spontaan in tranen uit.

Ik was begonnen met een opleiding tot Journey Therapeut, een prachtige methode waarbij je reisde door je emotionele lagen heen, tot je bij de Bron kwam. Het doel was om vanuit die Bron energie oude herinneringen en emoties te helen door de emoties opnieuw te beleven en de mensen die bij die oude situatie hoorde te vergeven. Het is een methode om emotioneel en fysiek te helen. Ik volgde de hele opleiding en daarna nóg een keer. Ik oefende jaren lang met een collega therapeute. Ik vergaf alles en iedereen, mezelf en God of de Bron.

Henk vroeg zich vertwijfeld af waarom ik zoveel therapie nodig had; er was toch niets 'mis' met mij. Ik was toch goed zoals ik was? Maar ik had een grote innerlijke drive om te groeien naar… mezelf… mij ware zelf. Mijn oorspronkelijke Zijn zoals ik was bedoeld, zonder alle blokkades en kwetsuren die het leven nu eenmaal aan iedereen uitdeelt.

De vredesstichter

In het eerste jaar voelde ik niet zoveel emoties en ik kwam er aan het einde van de opleiding, bij het 'no-ego-retreat' achter waarom dat zo was. Ik kon mij duidelijk herkennen in de 'vredesstichter', nummer 9 van het enneagram. Ieder type van het enneagram kan een specifieke emotie goed voelen en er was één emotie die je zéker niet wil voelen. Je gaat liever dood, dan dat je die emotie toe zou laten. En juist bij die emotie was de te boeken winst het grootst.

Er werd me uitgelegd dat 9ens niet alleen hun boosheid en zelfs woede onderdrukken, maar ook al hun andere emoties. Als ze immers toestaan een emotie te voelen, bestaat de kans dat als gevolg ook boosheid omhoog komt. Wat het ons 9ens kost om weinig tot geen emoties te voelen, was dat we ook niet veel 'positieve emoties' zoals blijdschap en geluk ervaren. We blijven in een grijs 'veilig' middengebied zitten zonder al te veel ups en downs. Als gevolg daarvan zijn we vaak moe, want het kost veel energie om de hele tijd al die emoties te onderdrukken.

Ik had het altijd als een kracht ervaren dat ik niet zo'n emotioneel type was. Ik had door al mijn avonturen gelaveerd zonder emotioneel uit de bocht te vliegen en daar was ik eigenlijk best trots op. Nu zag ik echter in dat deze kwaliteit ook een keerzijde had, want ja echt enthousiast en blij werd ik nooit. Ik was een beetje een grijze muis op emotioneel vlak en ik was ook vaak moe en sloom. Daarom was ik tot op het bot gemotiveerd om mijn boosheid te leren voelen.

Samen met een andere 9 deed ik een journey sessie om bij onze boosheid te komen. De vrouw waar ik samen mee werkte zei me later dat de natuurlijke bevalling van haar drieling makkelijker was geweest dan de sessie met mij om boosheid te voelen. Ook ik deed mijn uiterste best en voelde 'subtiele woede' en 'lieve woede' en daarna schoot ik direct in een ervaring van de Bron. De Bron die altijd al mijn toevluchtsoord was geweest. De Bron die meerdere keren mijn leven had gered, door me inzichten te geven hoe een situatie te overleven. De Bron waar ik naartoe kon gaan als mijn emoties dreigden te sterk te worden.

Hoe kon ik geloven dat het waar was wat ons verteld werd, dat 9ens juist heel veel woede in zich dragen en als dat werkelijk ervaren zou worden, het voelt als een atoombom die van binnenuit afgaat. Ik kon me er werkelijk niets bij voorstellen.

De eed

Ik besloot om het hele jaar nog eens dunnetjes over te doen en ik bad vurig dat ik bij mijn woede zou mogen komen. Graag werkte ik samen met de 8en, de leiders. Zij konden juist heel goed bij hun boosheid en woede komen en zij hadden weer moeite om hun kwetsbaarheid toe te laten. Zij waren een spiegel voor mij en ik was niet bang voor hun woede die ze in hun sessies ervoeren.

Op het toilet kwam ineens een inzicht tot me. Ik was aan de beurt voor een zoveelste sessie en het voelen van boosheid was altijd nihil geweest. Er kwam een herinnering omhoog van toen ik een jaar of drie was. Ik zat op de achterbank van een auto en was ergens vreselijk boos over. De moeder op de voorste stoel zei: 'Carla wat doe je nu?' de mist van boosheid trok op en ik zag dat ik mijn handen om de nek van mijn vriendinnetje had en deed alsof ik haar wilde wurgen. Ik schrok en ik dacht: 'Als ik boos word maak ik mensen dood.' En vanuit die heftige emotie deed ik mezelf een belofte: 'Ik mag nooit meer boos worden.' De ervaring en de belofte vergat ik toen ik ouder werd, maar de eed die ik had gedaan bleef staan.

Later vroeg ik mijn moeder of dit ook echt was gebeurd en ze was verbaasd dat ik het me nog kon herinneren. 'Ja dit is echt gebeurd, maar we hebben het er nooit meer over gehad.'

Bij de eerstvolgende sessie werd deze eed ontkoppeld en veranderd door 'het is veilig om boos te worden.' Ik hoopte vurig dat ik nu wel boosheid zou gaan voelen, maar tevergeefs. Het kwam pas veel later toen ik het het minst verwachtte.

De tsunami

We hadden een nieuwe trainer en die zette muziek op, we werden uitgenodigd te doen wat de muziek ons ingaf. Ik stond op en begon te dansen, want ja dat vind ik leuk. De meeste anderen bleven zitten. De trainer stopte de muziek en vroeg ons te gaan staan en echt te doen en te uitten wat de muziek bij ons losmaakte. Ik besloot te blijven zitten om te voelen wat er dan zou gebeuren. De woede die ik voelde kwam als een bus van links. Deze woede was als een tsunami en niets ontziend. Er ging een atoombom binnenin mij af die de hele wereld wilde vernietigen. Er kwamen beelden omhoog die ik zo lang had weggedrukt. Dat ik als jong meisje van twaalf jaar door de meiden in de kleedkamer naakt in de gymzaal werd gegooid, waar de jongens al aan het voetballen waren. Gewoon omdat ik geen gêne had bij het omkleden. Maar ook de woede die ik voelde bij het geweld dat de natuur wordt aangedaan, onze mooie planeet. 'Idioten, mongolen! Ik schreeuwde, ik brulde als een leeuw.' Ik projecteerde al deze boosheid op de mensen om mij heen die vrolijk aan het dansen waren. Ik denk dat weinigen er iets van merkten en door de muziek was ik niet te horen. Het was een heel 'veilige manier' om mijn woede te uiten. Na ongeveer twee minuten kwam er de oorverdovende stilte van de Bron, de rust, een oneindige zachtheid, een openheid, een energie. Ik was zó dankbaar dat ik woede kon voelen.

In de maanden die volgden leerde Henk een andere Carla kennen. Ik uitte mijn boosheid, smeet met deuren, maakte ruzie en schreeuwde tegen hem. Hij vertelde me later, mij ook echt uit te tent gelokt te hebben, om me te helpen. Het was vast minder leuk dan hij had gehoopt, want stoeien wilde ik niet. Nadat al die 'achterstallige boosheid' er uit was, kon ik duidelijker mijn grenzen aangeven en hoefde ik ook niet meer zo vaak boos te worden. En ja mijn energiepeil ging omhoog en ik kon ook de emoties met hogere trillingsfrequenties toelaten. Ik voelde me herboren.

2009 India, Doodsangst en 'fear of exposure'

Ik zat in mijn hotelkamer en uit het niets voelde ik een enorme doodsangst omhoog komen. Bevend zat ik op mijn bed, trillend als een riet. 'Ik heb een sessie nodig, nu!' Mijn kamergenote vond dit een slecht idee. 'Over vijf minuten begint de groepssessie weer, met Brandon' zei ze. Dan kun je dit mooi tijdens de meditatie loslaten of op ze kan je op het podium begeleiden.' Dat was meestal de gang van zaken als er zich spontaan emoties aandienden tijdens de bijeenkomsten. Maar dat was mijn 'worst case scenario' ik wilde geen emoties voelen op een podium.

Mijn kamergenote sleepte me mee naar de grote zaal en helaas was er nog een plekje over helemaal vooraan. Tijdens de meditatie met Brandon voelde ik de doodsangst nóg sterker omhoog komen. Alle keren dat ik de dood in de ogen gekeken had kwamen omhoog; in het 'koeienpoepdrijfzand' in Israël, het bijna tractor ongeluk in Australië, het auto ongeluk in Nicaragua. Al die keren was ik direct in de Bron geschoten, ik had geen emoties gevoeld en ik had me ongelooflijk rustig gevoeld. Nu kwam met terugwerkende kracht de doodsangst die ik had weggedrukt, omhoog.

Het was óf deze doodsangst onder de kundige begeleiding van Brandon, die de Journey had ontwikkeld, op het podium beleven, óf deze alleen doorstaan. Ik koos voor het laatste, happend naar lucht van angst.

Arunachala

We waren in december van dit jaar op een pelgrimstocht door India. Het waren wel 200 mensen, afkomstig van over de hele wereld, die de hele opleiding van één jaar hadden gevolgd tot Journey Therapeut. We bezochten heilige plaatsen, kregen meditaties en satsang in de openlucht en gaven elkaar individuele sessies.

We waren bijna aan het eind van onze reis aangekomen toen we het gebied van Tiruvannamalai in Tamil Nadu binnenreden. Ik voelde het direct, 'hier ben ik voor gekomen', wat een krachtige energie hing er hier. We kregen een rondleiding van een Indiase gids op de berg Arunachala een heilige berg waar deze energie het sterkst was.

Op deze berg had de goeroe Sri Ramana Maharshi jarenlang gevast en gemediteerd in een grot. Ik voelde me verbonden met deze goeroe ook al leefde hij niet meer. Het verhaal gaat dat deze goeroe op deze berg een enorme grote angst voor de dood voelde. Hij ging toen languitgestrekt liggen op een steen op de berg en stond deze angst toe. Daarna raakte hij direct verlicht.

Na de rondleiding op de berg, trof mijn eigen doodsangst me op mijn hotelkamer. Nu mocht ik deze angst eindelijk gaan voelen. Zittend op de stoel in de grote zaal gaf ik me over aan deze emotie, want het alternatief vond ik nóg enger, mijn emoties tonen ten overstaande van de 200 deelnemers in de zaal.

De afgelopen twee jaar had ik regelmatig als trainer meegeholpen met de diverse trainingen en workshops van the Journey. Een enkele keer mocht ik de ochtendyoga verzorgen aan ongeveer 150 deelnemers in het Engels. Vaak werden trainers als voorbeeld op het podium uitgenodigd om een live sessie te doen met Brandon. Ik werd nooit uitgekozen en begreep dat Brandon daar een goede reden voor had. Ze voelde waarschijnlijk aan dat ik volledig dicht zou klappen.

Na de doodsangst helemaal doorleefd te hebben, besloot ik toen de meditatie ten einde was, maar helemaal met de billen bloot te gaan. Ik stak mijn hand op om het verhaal op het podium te delen. Ik verteld dat mijn 'fear of exposure' de angst om mijn emoties te tonen ten overstaand van een groep, groter was dan mijn doodsangst. Brandon nodigde me uit deze 'fear of exposure' dan maar nu te voelen. Het was een veilige setting, met lieve mensen, de meest ervaren therapeute van allemaal, de energie van de heilige berg Arunachala in de buurt en… ik kon deze angst nauwelijks toelaten. De betonnen muur kon ik niet laten zakken. En ik had geen flauw idee hoe ik dit moest doen. Pas jaren later zou deze muur langzaam afbrokkelen.

Levenslessen

Emoties kunnen een toegang zijn tot de Bron.

Soms is je kracht tevens je zwakte.

We kunnen onze levensomstandigheden ons laten verharden zodat we steeds haatdragender en bang worden, of we ze ons laten verzachten en ons aardiger maken. Je hebt altijd een keuze. (van de Dalai Lama)

Bij vergeven gaat het niet over de ander maar over jou. Het is loslaten van de last die je met je meedraagt. (van de Dalai Lama)

Spreekt het helen van jouw emoties je aan? Je kunt ook een helende reis of journey boeken bij de Dolfijn.

Terug